Namaak van teksten door Rumag gezien bij Lubach vanuit de Orange Slice

Twee zaken ineen. Gezeten in mijn enige echte Orange Slice keek ik afgelopen zondag naar Lubach en was getuige van het schaamteloze namaakgedrag van Rumag (toevallige gelijkenis van Lubach en Rumag?) Wat ging hier mis?

Zweet is huilend vet

Lubach gaf een paar voorbeelden van het gebruik van korte teksten van derden, merendeels in het Engels die door Rumag vertaald in het Nederlands voor commerciële doeleinden werden gebruikt. Een voorbeeld van zo’n letterlijk uit het Engels vertaalde tekst luidde “Zweet is huilend vet”. Als ik het goed begreep werd die tekst gemaakt voor Etos.

“Niet uniek genoeg”

De man van Rumag liet er geen misverstand over bestaan dat hij vond dat dat was toegestaan omdat de oorspronkelijke teksten “niet uniek genoeg waren”. Het auteursrecht stelt aan een auteursrechtelijk beschermd werk de voorwaarde dat het ‘oorspronkelijk’ moet zijn, er moet een zekere creatieve arbeid achter zitten. Ik zou zeggen dat dat hier en ook bij de meeste andere voorbeelden, het geval is. Ik trek de vergelijking met de teksten van Loesje, waarvoor dat ook geldt. Afwijkende niet alledaagse zinnen die het resultaat zijn van creatieve arbeid.

“Wijnen, wijnen, wijnen”

Ook in de rechtspraak is bepaald dat slogans auteursrechtelijk beschermd kunnen zijn. Daarbij geldt – ander misverstand bij Rumag – dat het werk (de tekst) – niet ergens vastgelegd hoeft te zijn. De woordvoerder noemde BOIP, het Benelux Bureau voor Intellectuele Eigendom. De slogan “Wijnen, wijnen, wijnen” zou daar zijn vastgelegd. Maar omdat hij die slogan uit zijn context zou hebben gehaald zou het geen probleem zijn. “Grijs gebied” zei de man, waarbij hij een toch wat onzekerder indruk maakte. Voor die onzekerheid is alle reden. Depot is voor auteursrechtelijke bescherming niet nodig en de slogan van Meiland kan vermoedelijk wel degelijk aanspraak maken op auteursrechtelijke (of andere) bescherming. En het ‘uit zijn context halen’ maakt de zaak alleen maar erger.

Orange Slice

Dat alles gezien vanuit mijn echte Orange Slice, over de namaak waarvan ook al rumoer was ontstaan, maar dan voor de rechter. De vraag was of er sprake was van auteursrechtinbreuk (en merkinbreuk) van de Orange Slice. Vertoonde het uiterlijk van de namaakstoel te veel gelijkenis met het origineel, was de vraag.Er kwamen ook andere vragen aan bod, zoals welke rechter bevoegd was, welk recht toepasselijk en of de eisende partij wel de juiste procespartij was. Wie daarin geïnteresseerd is verwijs ik naar het vonnis. Voer voor specialisten.

Lachende stoel

De rechter kon zich uitspreken over het auteursrecht omdat alle procesrechtelijke verweren van gedaagde (Dominidesign) werden verworpen. De vorm van de stoel bestaat uit twee identieke schelpen die lijken om te krullen met het effect dat het lijkt of de stoel naar je lacht. Zie het plaatje. Dominidesign betwist dat hij de stoel heeft nagemaakt.

Totaalindrukken

Wie de afbeeldingen bekijkt begrijpt waarom de rechter hier gauw mee klaar was. Er zijn ongetwijfeld, zoals Dominidesign stelde, een aantal verschillen tussen beide stoelen te ontdekken, maar het gaat in het recht om de ‘totaalindrukken’ die het origineel en de namaak maken op het publiek. En die zijn onmiskenbaar dezelfde. Notabene biedt Dominidesign haar stoel aan als ‘een kopie van de Orange Slice’. Een duidelijker bewijs is er niet. Dominidesign gebruikt voor de presentatie van ‘haar’ stoel ook nog eens het fotomateriaal van Artifort (de producent van de stoel). De inbreuk op het auteursrecht staat voor de rechter vast. Tijd voor Rumag.